تعیین قدمت بناهای تاریخی و بافت های کهن شهری توسط کارشناس دادگستری
ردپای تاریخ کهن و غنی کشورمان ایران را با نگاهی به آثار و ابنیه تاریخی که از دوره های مختلف تاریخی به یادگار مانده اند می توانیم مشاهده کنیم. این اثار جزیی از هویت ملی هر کشور و ساکنان آن است و این کارشناسان باستان شناسی هستند که در جهت شناسایی هویت ملی ما را همراهی می کنند و یادآوری می شوند که این میراث بی بدیل مستلزم مراقبت و نگهداری همه جانبه است.
کارشناس رسمی باستان شناسی همیشه راهکارهایی مناسب برای استفاده و بهره وری بهتر از این میراث با ارزش فرهنگی و تاریخی را ارایه می دهد. که میتوان از دغدغه اصلی این اقشار به پتانسیل جذب توریست از اقصی نقاط جهان توسط این ابنیه تاریخی اشاره کرد که صد البته منافع حاصل از جذب گردشگری بر هیچ کس پوشیده نیست. چرا که در سالهای اخیر روند تخریب این آثار ارزشمند توسط سودجویان سرعت زیادی به خود گرفته است.
خانه های تاریخی زیادی در بافت های شهری قرار دارند که که به دلیل ویژگی های هنری و معماری بی نظیری که دارند،ارزشمند هستند و در تصاحب صاحبان قانونی خود قرار دارند و میراث فرهنگی تنها در صورت خرید و پرداخت مبلغی با توجه به قدمت آنها می تواند این آثار را مالک شود. در این میان کارشناس رسمی دادگستری باستان شناسی و حفظ آثار باستانی با تعیین قدمت ملک کمک شایانی در بهایی که میراث فرهنگی باید به صاحب ملک بپردازد، می کند. میراث فرهنگی با خریداری این ابنیه می تواند حفاظت صحیحی از این ثروت ملی داشته باشد.
کنوانسیون هایی در سراسر دنیا در زمینه تخریب میراث فرهنگی وجود دارد، که اگر احیانا تخریبی در حوزه میراث فرهنگی رخ داد قاضی می تواند طبق قوانین وضع شده اقدام به صدور رای و محاکمه فرد خاطی کند. در این میان کارشناس رسمی دادگستری حفظ اثار باستانی در پرونده های مربوط به این خرابی ها با دانش کافی و تسلط کامل به روشهای تعیین قدمت به عنوان مرجع اظهارنظر درباره قدمت و ارزش گذاری این ابنیه کارشناسی می کند.جرا که مشخص شدن قدمت اشیاء و بناهای تاریخی، قضات را در حکم صادره یاری خواهد کرد.
روش های تعیین قدمت آثار و اشیای باستانی
با توجه به مطالب بالا قطعا برای همه این سوال پیش آمده است که کارشناسان رسمی دادگستری چگونه و به چه روشهایی قدمت و طول عمر آثار و اشیای باستانی را تخمین می زنند؟ در پاسخ این سوال؛ برای تخمین قدمت آثار بر جای مانده دو روش «سالیابی نسبی و سالیابی قطعی» وجود دارد. در سال یابی قطعی کارشناس به کمک آزمایش های علمی و دقیق عمر دقیق اثر را تخمین می زند. و در سالیابی نسبی کارشناس باستان شناسی به کمک داده و دانش های پیشین اقدام به تخمین عمر آثار می پردازد.